Cviček czyli Kwasik

Słowenii ciąg dalszy. A zaczęło się tak, rok temu kupiłem w Lublanie kieliszek wina Cvicek. Wypicie go było doznaniem niezapomnianym, wino smakowało jak sok z buraków zmieszany z octem. Było na tyle intrygujące, że w tym roku również postanowiłem go spróbować. Cvicek serwowany w lublańskich barach smakował dokładnie tak samo jak przed rokiem, ekstremalna kwasowość, niezbyt ciemna barwa, smak buraków i botwinki. Jednym słowem - pycha! Jestem pewien, że to wino doskonale wspomaga procesy trawienne, a nawet więcej może pełnić rolę zastępnika kwasów żołądkowych (lub kwasu w akumulatorach).

Przywieziona i skonsumowana już w Polsce butelka Cvicka od Martincica (3,5€) niczego nowego do opisu tego gatunku wina nie wnosi. Znowu, mocno kwasowe, pachnące botwiną. Jedyna nowość to wyczuwalne na języku bąbelki gazu. Najprawdopodobniej wino było lane do butelek bardzo świeże i nie przestało jeszcze "pracować".

W Polsce Cvicek jest winem nie do dostania, a szkoda. W świecie tych wszystkich zuniformizowanych i wystandaryzowanych smaków Cabernet Sauvignion, Merlot i Chardonnay każdą odmianę witam z prawdziwą radością. Ach i na koniec jeszcze podsumowanie z angielskiej wikipedii: "byłoby niewłaściwym, aby produkować Cvicka mniej kwaśnego, tak by zyskał większą popularność". Właśnie tak.

Obrazki ze Słowenii

Problem ze słoweńskim winiarstem polega też na tym, że poszczególne winnice są zwykle dosyć małe. Powoduje to też niestety brak naprawdę masowej i zautomatyzowanej produkcji wina. Wina słoweńskie zatem nie będą należeć do najtańszych i nie ma tu co raczej co liczyć na wino choćby tylko pijalne w cenie do 3€*. Z drugiej strony można tu odnaleźć wina mocno niestandardowe, bardzo odmienne od zwykłej masowej produkcji.

W każdym razie dzień rozpoczęliśmy od taniego (4,39€) Chardonnay zrobionego przez Karola, Igora i Marijana Simcicow. Krótko - wino, które dużo obiecuje (bardzo aromatyczne, wyraźny zapach ananasa i gruszek), i którego smak niestety nie dorównuje zapachowi. Wyraźny smak alkoholu, lekko kwasowe, jakieś nuty jabłek - takie nijakie, tzn. pije się bez przykrości, ale też i bez specjalnej przyjemności.

Degustację kontynuowaliśmy w firmowym barze winnym Movia. Jako pierwsze poszło polecane w przewodniku Keevila Modri Pinot (Pinot Noir) z 2004. I tu absolutna rewelacja. W zapachu czuć nuty dymu i palonego drewna. To pasuje do wina dojrzewanego przez 4 lata w beczkach dębowych. Smak potężny, zawiesisty, mocne garbniki lekka kwasowość. W smaku czarna porzeczka, wiśnie. Niestety, radość z picia psuje nieco cena - 40 Euro za butelkę, która wynika prawdopodobnie z małej powierzchni winnicy. Pod uprawę Modrego Pinota Movia przeznacza tylko 1ha. Podsumowując, bardzo dobre wino, jedne z lepszych jakie piłem w ciągu ostatniego roku, ale cena zdecydowanie przeszacowana. Warte połowy ceny. Update: to samo wino na lotnisku w Lublanie kosztuje 96€.

Drugim winem był Riesling Joannesa. Zapach o średniej mocy, charakterystyczny dla Rieslinga - ananas, słodycze rachatułkum. Smak nieco gorszy, lekko kwaskowy, cytrynowy, ale z wyraźną nutą alkoholu. Nic ciekawego. Cena - 12 Euro za butelkę, znowu zdecydowanie przesadzona. Żona wyceniła na 4,2€, ja byłem bardziej łaskawy 5 €.

-----

* O tym, że jest to możliwe niech świadczy choćby Hiszpania słynąca z potężnej nadprodukcji winorośli. Hiszpańskie wina - kupowane na miejscu - charakteryzują się rewelacyjnym stosunkiem jakości/cena. Zupełnie przyzwoity produkt można kupić już właśnie za2-3€.